Wie de Kesselflekeru ZtoeLh6k H
Mer seet, „die dunn sesch wie de Kesselfleker en der Hoor han“. Dat is wol so jewesse, dat de Lück, die als Kesselflicker ungerwähschs woare, sisch immer jezänk han. Un weä üvver et Land fuhr der woor wat mer hök enne Prolet für seet. Dat sin minderwertije Minsche, die fluche un suffe un dun sesch schloon, esu dëngke de Lück unger onß, di sesch fö_jët Bëßßorreß hallde.
En fröjere Zigge, shpäädestens af dem 13. Johrhundert, joov_et en Ongerscheidung zwesche de sujenannte „Ihrlesche“ un de „Uniehrlesche“ Minsche bei uns em Land. De „Ihrlesche“ wore de Säßhafte, maach sin, och mieh. Wä nit säßhaff wohr, dä konnt avver nur ene „Uniehrlesche“ sin[1], un övver esu eine daachte de andere schlääsch. De Kesselflecker trokke fun einem Oot noh_m andere, ene Kesselflecker kunnt nit en enem Dörp levve, do hät dä nit jenooch ze donn för si Lääve. Esu däte de Kesselflecker ävver öch, wann ens zwei Pattije fun inne en einem Oot zosamme kohme, di nit zosamme ongerwähß wohre, sesch öm de Kunde strigge. Wi de Kesselflecker äävens.
Qwëlle[Ändere · der Quälltäx ändere]
- ↑ Peter Honnen: „Geheimsprachen im Rheinland“, Rheinland Verlag, Kölle, 2. Oplaach, 2002, ISBN 3-7927-1728-X, Sigge 12 un 13.
